Во 1941 година полските војници минувале низ Иран на пат кон Ирак и зеле младенче мече што го нарекле Војтек, што значи „среќен воин“. Младенчето останало сираче од ловци кои ја застрелале неговата мајка. Имало голема потреба од храна, љубов и грижа, што сите војници сакале да му ја дадат. Војтек ги греел срцата на војниците можеби затоа што дел од нив имале слична судбина како мечето. Во оваа фаза, тие не биле свесни дека Војтек не само што ќе биде забавно дополнување на групата, туку составен дел од идните војни во кои ќе се борат.

Групата војници, позната како 22 -та артилериска компанија за снабдување на II полскиот корпус, се обидела да го сокрие Војтек од претпоставените од страв дека ќе им биде наредено да го пуштат. Сепак, не поминало долго време кога претпоставените го откриле постоењето на мечката, но изненадувачки му дозволиле на Војтек да остане со војниците.

 

Командирите дури назначиле и негувател за Војтек. Неговото име било Питер Прендис. Војниците се грижеле за мечето како да е бебе, а Прендис се погрижил мечката да биде добро нахранета и згрижена. Го хранел Војтек млеко од старо шише вотка додека не можел сам да конзумира цврста храна. Војтек станал голема мечка со тежина од околу 220 килограми.


Војтек бил опкружен со војници во поголемиот дел од својот живот. Како резултат на тоа, тој развил некои многу необични навики. Тој марширал заедно со војниците кога ќе тргнеле на мисија, тој бил многу добар во стоење на задните нозе. Уживал во пушење цигари додека седел покрај логорскиот оган со другите војници. Исто така, сакал да пие пиво, но поради големина, никогаш не се опијанил.

Војтек на бојното поле

Во 1942 година, корпусот се поврзал со 8 -та британска армија. Ова било потенцијален проблем за Војтек, бидејќи Британската Висока команда не дозволувала животни во нивниот логор. И покрај правилото, Корпусот нашол начин да го заобиколи ова. Војтек бил официјално запишан во армиските редови како војник. Тој бил вклучен во сите армиски активности и тренирал како официјален припадник на армијата. Ова му овозможило да има пристап до кампот.

Најдобриот час на Војтек дошол во мај 1944 година кога корпусот успел да ја заземе „планинската тврдина“ Монте Касино од Германците. Ова било нешто што многу други армиски единици не успеле да го направат. Војтек бил клучен дел од битката. Тој носел тешка муниција за војниците од една точка до друга. Тој ја задржал  смиреноста за време на целиот бунт и не испушти ништо од муницијата.

 

Услугата на Војтек во Монте Касино не поминала незабележано. Тој бил унапреден во чин десетар и официјалниот амблем на Корпусот бил ажуриран со додавање слика од мечка која носи артилериска граната. Промоцијата на Војтек е интересна бидејќи тоа значело дека некои луѓе во армијата биле рангирани пониско од него. Можеме само да шпекулираме за тоа како се чувствувале пониско рангирани војници за ова.

Животот по војната

Војтек бил преместен во зоолошката градина во Единбург во Шкотска. Тој го помина остатокот од својот живот таму, бидејќи повеќе не можел да живее со војниците кои се разотишле за да го живеат својот живот по војната Меѓутоа, војниците продолжиле да го посетуваат секогаш кога можеле и се вели дека Војтек бил  крајно возбуден кога ќе го направеле тоа. Војтек починал во декември 1963 година.

Засекогаш ќе остане запаметен како храбра мечка која одиграла клучна улога во победата над нацистите.